Corona-kronieken 1.

Binnen een paar dagen is ons hele leven op zijn kop komen te staan.

Net als bijna iedereen werkt Emancipator vanuit huis. Ik dus ook. We hebben net een video-meeting gehad over wat ons te doen staat nu alle evenementen, bijeenkomsten en workshops in de nabije toekomst zijn afgelast. En op wat voor manier we hier ook een kans van kunnen maken.

In deze vreemde tijd heb ik behoefte een blog te beginnen over wat de Coronamaatregelen met me doen, maar ook – en vooral – over wat voor effect deze crisis mogelijk heeft op de maatschappij ten aanzien van gender en emancipatie, ongelijkheid, over de vanzelfsprekendheid van heteronormativiteit in de berichtgeving, de verhouding tussen mannen en vrouwen, etc.

Geeft deze periode van thuiswerken bijvoorbeeld mannen een kans het vaderschap echt goed op te pakken, ervan te genieten of het serieuzer te nemen? Komen de verhoudingen bij langdurige thuisisolaties juist onder spanning en zal er meer huiselijk geweld plaats gaan vinden?
Sommige ZZP-ers zien hun inkomsten ineens dramatisch snel naar nul gaan en komen mogelijk in de bijstand. Treft dat meer vrouwen dan mannen en worden de inkomensverschillen nog groter?
Wat doet het met singles die nu echt alleen thuis zijn en mogelijk grieperig in zelfisolatie zitten, dat het in berichtgeving alleen over gezinnen en kinderopvang lijkt te gaan? Zal deze crisis ook invloed hebben op de tolerantie van elkaar of zal er weer meer discriminatie komen?

Ondanks de hartverwarmende initiatieven waarover je in eerste instantie hoort, werd de ongelijkheid op microniveau (voor mezelf) meteen voelbaar. Ik woon in een zeer dichtbevolkte (maar rijke) wijk in Amsterdam waar behoorlijk gehamsterd is. Ook vandaag zijn de schappen nog leeg in de supermarkt. Dat heeft tot gevolg dat ik met mijn minimale inkomsten ineens de dure producten moet kopen die nog over zijn. En ik zal niet de enige zijn die niet het geld of de mindset heeft de winkel leeg te kopen. Ik ben zo gewend met €70 per week rond te komen dat ik nooit iets teveel in huis heb en ook nu helemaal niet kon bedenken hoe dat dan moet: dingen inslaan. En dat moet dus ook helemaal niet, dingen inslaan! Maar goed, dan zit je dus wel ineens zonder havermout en handzeep, etc. Hier begint de ongelijkheid: als je niet veel geld hebt, heb je minder mogelijkheden voor hygiënische maatregelen tegen het virus (al blijkt gewone zeep ook prima).

Op wat groter niveau; de voedselbank had meteen tekort. Dat soort dingen zijn deprimerend en beangstigend.

Iets anders waar ik onmiddellijk mee te maken kreeg: een klein ingreepje in het ziekenhuis werd last minute afgelast. Begrijpelijk. Maar realiseer je je eens wat het zegt over al die mensen die voor iets op de wachtlijst staan; een vriend van me wacht bijvoorbeeld al een tijd op een nieuwe knie. En als ik het dicht bij (mijn) huis houd: alle transgenders die op de wachtlijst staan, zien de wachttijd nu nog veel langer worden. Hiervan kun je zeggen dat nu alles relatief onbelangrijk is. Maar in het licht der eeuwigheid mag heel weinig belangrijk zijn: in het dagelijks leven kan het toch knap lastig zijn.

Terug naar ons teamoverleg. Hier kwam vooral naar voren dat we allemaal behoefte hebben aan contact en dat ook bij de mensen om ons heen zo voelen. Emancipator begint daarom een online Emancipator-café waarin eenieder kan laten horen hoe het ze vergaat. Laat je horen en kom gezellig digitaal langs op onze donderdagmiddagborrel! We beginnen morgen om 5 uur. Wel zelf voor hapjes en drankjes zorgen.

De link naar het online Emancipator-café kun je via info@emancipator.nl krijgen en wordt ook aangekondigd op social media.

Wil je zelf bijdragen aan deze blogreeks, het kan ook met een filmpje, neem dan contact met ons op!