Blog 8. Bram Breuer: Het trainingsweekend als software-update

Dit is blog 8 in de White Ribbon-blogmarathon. Ook meebloggen tegen geweld tegen vrouwen? Kijk hier.

Vorige week heb ik deelgenomen aan het ‘buiten de manbox’ weekend in groepsaccomodatie ‘De Beukenhof’ te Biezenmortel, georganiseerd door Emancipator. Tijdens dit weekend heb ik meer dan 30 mooie zielen mogen ontmoeten en zijn we met elkaar in gesprek gegaan over emancipatie, hoe we (seksueel) geweld kunnen stoppen tegen vrouwen en dat het hoog tijd is dat mannen hun verantwoordelijkheid nemen in het oplossen van dit probleem.

Één van de oefeningen die me het meest is bij gebleven is de ‘tafel van trauma’ zoals ik hem zelf noem. De opdracht was simpel, schrijf op een aantal kattenbelletjes belangrijke momenten in je leven die ervoor hebben gezorgd dat je nu hier bent. Daar zaten veel positieve momenten bij, maar ook veel zwartgallige momenten. Aan het einde van deze sharing waren er vier tafels die (bijna) helemaal volgeplakt waren met kattenbelletjes… En dat ging dan alleen nog maar even over de gebeurtenissen van deze groep, en die men in een zeer korte termijn moest opschrijven…

Naast deze oefeningen ben ik tot een mindblowing inzicht gekomen. Hoe erg ik mezelf heb belemmerd door mezelf te identificeren met het man zijn. Huh? Wat bedoel je? Je hebt toch een lingam? Dat maakt je toch man? Correct, biologisch anatomisch gezien ben ik een carrier of the meat sword.

Echter door deze overtuiging, ben ik, na een weekje lang hier en daar te reflecteren (en het boek ‘waarom feminisme goed is voor mannen’ te hebben gelezen), tot een heleboel (onbewuste) overtuigingen gekomen waarvan ik vond dat ik aan zou moeten voldoen om waardig genoeg te zijn voor het label ‘man’. Overtuigingen als: Ik ben pas succesvol als ik een vrouw aan mijn zijde heb. Ik moet altijd wijs, slim en alles wetend zijn. Ik mag geen fouten maken. Ik dien altijd vrolijk te zijn. Eenzaamheid hoort nu eenmaal bij het man zijn etc. etc. etc. En zo waren er nog een aantal overtuigingen die ik dus (onbewust) koppelde aan een ideaalbeeld van wat nu man zijn zou betekenen.

Nu ik me bewust ben van hoe dit kader van man zijn een soort mentale gevangenis heeft gecreëerd heb ik besloten om maar eens uit die prison te ontsnappen. Een mind prison waarin mensen dus vooral geen mens zijn, maar dienen te voldoen aan bepaalde verwachtingspatronen die (onbewust) gekoppeld zijn aan het man zijn of aan het vrouw zijn. En als je daar als mens niet aan voldoet ben je anders. En anders is raar. En raar is FOUT. Veel inzichten dus opgedaan dankzij Jens en zijn team van Emancipator en alle andere mensen die ik tijdens die weekend heb mogen ontmoeten.

Het was even pittig deze week om alles te integreren… maar het voelt alsof mijn innerlijke zijn even een software upgrade heeft gekregen. Eentje die hard nodig is in deze tijden van grote verandering… Om nog even Darpan aan te halen: “May the children of the Earth understand that this is to be a birthing place for a new humanity. The birthing of a new wo/man, utterly discontinuous from the past; released, transformed, metamorphosed into a multidimensional being; conscious, Whole & FREE”.”