Blog 20. Jules Schaper: Het begint klein

Dit is blog 20 in de White Ribbon-blogmarathon. Ook meebloggen tegen geweld tegen vrouwen? Kijk hier.

Ook na meer dan vijftien jaar leven als man blijf ik gevoelig voor de minste hint van vrouwonvriendelijk gedrag. Blijkbaar heb ik in mijn vorige hoedanigheid (als vrouw dus, voor de duidelijkheid) zoveel moeten dealen met vervelend mannengedrag en -gezeur, dat als het er maar even schijn van heeft dat mannen vrouwen ergens de schuld van willen geven, ik onverwijld partij trek voor vrouwen. Zielig gedoe zoals dat ‘het onderwijs feminiseert en daardoor jongetjes zich op de lagere school niet goed zouden kunnen ontwikkelen’, of opmerkingen dat mannen best willen zorgen ‘maar dat ze de kans niet krijgen’ daar hoef je bij mij niet mee aan te komen. Meteen de kop in drukken, dat soort geklaag. Als mannen iets willen doen in zorg of onderwijs is er niets dat ze tegenhoudt. Integendeel: de geringste inspanning zal al worden toegejuicht en bijna eeuwige roem opleveren. (Kom daar maar eens om als vrouw in de techniek, maar dit terzijde).

Tot mijn verbazing hoor ik echter ook bij bijeenkomsten waar in principe ‘geëmancipeerde’ mannen komen, met enige regelmaat opmerkingen die me vrouwonvriendelijk lijken. Het gaat dan om opmerkingen in de trant van: ‘Vrouwen zien niet in dat ze ons nodig hebben bij de emancipatie’, of ‘Ik was weer de enige man tijdens die bijeenkomst, die oudere feministen willen gewoon niet met mannen samenwerken’. Bij mij gaan dan onmiddellijk de haren overeind staan. Ten eerste heb ik een grote zwak voor oudere feministen, we hebben ontzettend veel aan hen te danken. En ten tweede denk ik: is dit niet het toppunt van mansplaining? Dat je vrouwen gaat uitleggen hoe het met de emancipatie moet, is dat niet net zoiets als als wit mens, gekleurde mensen uitleggen hoe het racisme bestreden moet worden?

Hoewel het zo is dat het juist inspanning van mannen vraagt om tot gendergelijkheid te komen (en van witte mensen om op te houden met racisme), lijkt het me niet erg passend jezelf op de borst te kloppen als geweldige gelijkheidsstrijder als je als man ook eens komt opdagen op een bijeenkomst (na meer dan 150 jaar gelijkheidsstrijd van vrouwen, als je rekent vanaf de eerste feministische golf). Enig historisch besef is dan wel op zijn plaats. En als je je zo eenzaam voelt als man op een bijeenkomst over emancipatie, dan moet je dus zorgen dat er meer mannen komen, dunkt me. Dat oudere feministen niet met mannen zouden willen samenwerken, lijkt me een grove generalisatie. De meesten roepen juist al decennia dat mannen zich eens moeten gaan inzetten voor emancipatie.

Radio en tv zijn eveneens goede (of eigenlijk slechte natuurlijk) inspiratiebronnen om je te ergeren aan vrouwonvriendelijk gepraat. Zo luister ik naar de nieuwsshow op zaterdag als er een man over ‘ouderverstoting’  komt praten. Dit is een eufemisme voor vaders die geen toegang meer tot hun kinderen krijgen. ‘Ze worden soms zelfs vastgezet door de politie’, zegt de man op de radio. De politie treedt veel te hard op want het is ‘logisch’ dat mannen wat dwingend worden als ze geen toegang meer hebben tot hun kinderen, zegt hij ook nog. Bijvoorbeeld door op de deur te bonken. ‘En ze worden dan steeds dwingender.’ En het lijkt hem dan een goede taak voor de politie het op te nemen voor de vader en de deur binnen te gaan en de moeder over te halen haar kind toch naar de vader te sturen.

Je moet er niet aan denken dat je dat kind bent..

Begrijp me goed, het zal echt wel zo zijn dat er vaders rondlopen die onterecht bij hun kinderen worden weggehouden en dat is erg. Waar ik hier over val is natuurlijk het goedpraten van ‘een beetje dwingend’ optreden. En over het gebrek van inzicht wat dat met een kind zou doen, nog los van wat dat met de moeder doet. Is het ‘recht’ van een vader op zijn kinderen belangrijker dan het welzijn van de kinderen zelf?

Waar ik over val is dat het binnen een paar seconden duidelijk is dat dit onderwerp helemaal niet over ‘ouders’ gaat: het gaat in elk geval niet over vrouwen wiens kinderen door wraakzuchtige partners worden ontvoerd naar het buitenland. Politie-inzet voor hulp aan deze ouders komt niet aan bod.

Bovendien is het zo dat vrouwen met een ex die gewelddadig is veel problemen ondervinden dit voor het voetlicht te brengen. Wat doe je als je weet dat je ex losse handjes heeft? Stuur je je kind daar zomaar naartoe? En onwillekeurig springen mijn gedachten naar kinderen die vermoord zijn door hun vader. De moord op de jongens Ruben en Julian in 2016 werd in kranten (als het AD) zelfs afgedaan als de daad van een zwaar gefrustreerde vader die nooit eerder zijn kinderen had mishandeld. Ehm? Dus het is de schuld van de moeder?? Typisch geval van mannen die geen verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen gedrag en vrouwen de schuld geven. Een verhaal zo oud als de mensheid, in dit geval met een gruwelijke afloop.

De tv biedt daarna ook niet veel soelaas voor mijn geërgerde staat: de ene na de andere spannende serie gaat over vrouwen die ontvoerd, verkracht en vermoord worden. Dat is blijkbaar het gangbare spannende verhaal (wat zegt dat over de fantasie van tv-makers?). Is er niks anders spannends te verzinnen? Ontmoedigd geef ik het op voor de dag (en ik besef dat het een luxe positie is, je alleen maar hoeven te ergeren en niet ergens middenin te zitten). Dan maar een blog schrijven over geweld tegen vrouwen…

Geweld tegen vrouwen is overal, is alledaags en gangbaar. Dit bestrijden begint met het herkennen, benoemen en de kop in drukken van de kleine dingen: de snerende of seksistische opmerking, het hemeltergend saaie en irritante mansplaining (een leuke flowchart waarmee je kan checken of je aan het mansplainen bent vind je hier), het zielige gedoe van ‘het komt eigenlijk door de vrouwen’. Gewoon mee ophouden, mannen. Neem verantwoordelijkheid voor jezelf, leef je frustraties niet uit op een ander en accepteer dat er mensen zijn met mogelijk meer expertise dan jij. Dan wordt de wereld een stuk leuker.