Blog 18. Mohammed Saiah: Jongens, ik ben moe

Dit is blog 18 in de White Ribbon-blogmarathon. Ook meebloggen tegen geweld tegen vrouwen? Kijk hier.

Jongens, ik ben moe. Ben jij moe? Ben je het niet zat om die eendimensionale karikatuur te zijn van een man die de wereld ons vertelt te zijn? Het soort dat snel zijn vuisten gebruikt, zich vast en bang voelt maar dit niet kan laten zien. Het soort dat stoer en sterk is, dat geen zwakte toont, altijd in controle is. Ik ben het zat dat we elkaar, onszelf en vrouwen pijn doen.

Omdat dat is wat de mannelijkheidscultuur die we hebben geërfd ons laat doen. Het doet ons pijn. Geweld tegen vrouwen is de meest voorkomende schending van de mensenrechten ter wereld. Het overstijgt leeftijd, ras, religie, nationaliteit en klasse. In Nederland heeft eenenveertig procent, dus bijna de helft van de vrouwen, sinds haar vijftiende ooit een vorm van fysiek of seksueel geweld meegemaakt, besef, het gaat om bijna tweeënhalf miljoen vrouwen. Is tweeëntwintig procent van alle vrouwen, meer dan een op de vijf, het slachtoffer van fysiek geweld door haar partner of expartner, het gaat om meer dan een miljoen vrouwen. Heeft tien procent van de vrouwen een verkrachting meegemaakt. Heeft bijna driekwart van de vrouwen seksuele intimidatie meegemaakt, beste mannen besef even, dat zijn meer dan vier miljoen vrouwen. Misschien ben jij of ik niet aan het slaan of lastigvallen, maar jongens, wij zijn nog steeds verantwoordelijk. De plegers van dit geweld zijn vaker mannen dan vrouwen. Hoe veel vaker? Negen op de tien plegers van fysiek of seksueel geweld tegen vrouwen is een man. We zijn verantwoordelijk omdat we behoren tot de huidige cultuur van mannelijkheid die dit toestaat – een cultuur die zegt dat we geen angst kunnen tonen, we kunnen ons niet vergissen en we hebben recht op macht over anderen, vooral vrouwen. Maar die cultuur is verkeerd. En tenzij we er actief aan werken om het te veranderen, blijven vrouwen gewond raken.

Een cultuur die ons vertelt dat we niet bang mogen zijn, is een cultuur die onze eigen menselijkheid ontkent. En als we geen mens mogen zijn, dan worden we iets anders.

En waar zijn we bang voor? We zijn bang voor onze vaders, onze broers, onze vrienden, ons potentieel om ons meest volledige, beste, meest authentieke zelf te zijn. We zijn bang dat we het niet goed zullen doen, dat iemand ons niet mag, dat we er zwak uit zullen zien. We zijn bang om te zeggen: “Ik hou van je”, of “Het spijt me”, of “Ik kan het niet”, of gewoon, “Gast, kan je alsjeblieft stoppen met willekeurige vrouwen op straat na te roepen?”

Onze acties hoeven niet te voldoen aan verouderde opvattingen over ridderlijkheid. We hoeven niet in te grijpen om vrouwen te beschermen. We moeten ingrijpen om elkaar te controleren – om andere mannen te stoppen.

Om ons een duw in de goede richting te geven heb ik alvast een aantal acties op een rijtje gezet:

1. SPREEK JE UIT. Spreek je uit en wees geen stille omstander. Zie je iets gebeuren spreek de persoon die fout zit aan. Onthoud dat onze stilte bevestigt. Als we ervoor kiezen om ons niet tegen het geweld van mannen uit te spreken, ondersteunen we het.
2. Erken en begrijp hoe seksisme, mannelijke dominantie en mannelijke privileges de basis vormen voor alle vormen van geweld tegen vrouwen.
3. Doorbreek de “man box” – daag traditionele beelden van mannelijkheid uit die ons ervan weerhouden actief op te komen om een einde te maken aan geweld tegen vrouwen.
4. Daag mannen uit die seksistische taalgebruik gebruiken en grappen maken over vrouwen.
5. Vraag een vrouw hoe de dreiging van geweld haar leven beïnvloedt, wat de cijfers die ik net benoemde betekenen, wat hún ervaringen zijn; hoe zij graag gehoord en gezien zouden willen worden, geholpen. Want al het huiselijk geweld en het cybergeweld van mannen tegen vrouwen stopt niet als het verhaal bij statistieken blijft. Maak van feiten verhalen in jouw omgeving.
6. Denk na over hoe onze houding en taal bijdragen aan de problemen van vrouwenmisbruik.
7. Erken dat huiselijk geweld de verantwoordelijkheid van elke man is. Bel 112. Huiselijk geweld is geen privékwestie – het is een misdrijf.
8. Erken dat vernederende vrouwenbeelden in de media verband houden met geweld tegen vrouwen.
9. Spreek je uit tegen artiesten, die in hun video’s en muziek geweld tegen vrouwen bevorderen.
10. Praat met en leer jongens en jonge mannen over gezonde relaties. Loop het gesprek en wees een goed rolmodel.
11. Accepteer en neem onze verantwoordelijkheid dat geweld tegen vrouwen niet zal eindigen totdat mannen deel uitmaken van de oplossing om het te beëindigen. We moeten een actieve rol spelen bij het creëren van een culturele en sociale verandering die niet langer geweld tegen vrouwen tolereert.
12. Stop met het ondersteunen van het idee dat mannelijk geweld tegen vrouwen te wijten is aan psychische aandoeningen, gebrek aan vaardigheden voor woedebeheersing, chemische afhankelijkheid, stress, enz. Geweld tegen vrouwen is geworteld in de historische onderdrukking van vrouwen en de uitgroei van de socialisatie van mannen.
13. Sluit je aan bij andere betrokken mannen en vrouwen om gendergeweld aan te pakken via groepen zoals EMANCIPATOR.

Het begint met het onderbreken en veranderen van de manier waarop we ons binden als mannen, het creëren van een nieuwe cultuur van broederschap.

Door mannelijke conformiteit uit te dagen leggen we de verantwoordelijkheid om het geweld tegen vrouwen te beëindigen waar het hoort – bij de mannen die het plegen. De oplossing is niet alleen om op te komen voor vrouwen, maar ook om mannen verantwoordelijk te houden. We kunnen dat elk moment tegelijk doen – op het trottoir, in de metro, aan de eettafel, bij de wedstrijd, in de bus, aan de bar, met onszelf.

Dus ja, man. Wil je iets beginnen? Laten we een beweging beginnen – een beweging van mannen die niet bang zijn om geweld tegen vrouwen te stoppen.