Blog 15. Peter de Vroed: Mannen en vrouwen, schokdempers en veren
Dit is blog 15 in de White Ribbon-blogmarathon. Ook meebloggen tegen geweld tegen vrouwen? Kijk hier.
Op vijfjarige leeftijd zag ik een man de arm van zijn vrouw omdraaien. Hij duwde haar tegen het aanrecht aan en snauwde haar af. Ik hoorde de vrouw jammeren van de pijn. Een jaar later werd deze man van de ene op de andere dag mijn nieuwe vader.
Nog steeds vind ik het moeilijk om hierover te praten. Binnen mijn familie heb ik dit nooit durven delen. Een van de grote familiegeheimen die maar ‘beter’ geheim kunnen blijven. Maar zou het zo kunnen zijn dat juist doordat deze geheimen ‘geheim’ blijven, geweld in stand wordt gehouden?
Pas sinds twee jaar durf ik onder ogen te zien wat er allemaal fucked up is in mijn leven en opvoeding. Tot die tijd waren mijn twee vaders en moeder heilig. Begrijp mij niet verkeerd: ik hou van alle drie. In wezen draait het ook allemaal niet om hen, maar om wat ik van alle drie mijn ouders geïntegreerd heb in mijn leven (en lijf).
“Pain travels through families until someone is ready to feel it.” -Stephi Wagner
De spiraal van geweld richting vrouwen heeft grote invloed gehad op een groot deel van mijn leven. Niet in de zin van slaan, maar wel in de zin van enorm dominant zijn. Mijn wil was wet en zolang mijn vriendin daar maar rekening mee hield, hadden wij de meest perfecte relatie.
Passief agressief
Naast dat ik als jongen niet ‘mocht’ huilen, was het zeker niet toegestaan om boos te worden. Nu weet ik dat boosheid enorm gezond is. Het wordt pas ongezond wanneer het niet geuit wordt of omslaat in woede. Voor mij is gezonde boosheid de boosheid die direct verdwenen is nadat hij geuit is. Het wordt pas ongezond wanneer je erin blijft hangen of wanneer er een verhaal omheen gebouwd wordt. Dit heb ik geleerd van de jongste zoon van mijn vriendin. Ik zag hoe hij enorm boos werd en direct daarna weer lief ging spelen.
Het niet mogen uiten van mijn boosheid als kind en later als volwassenen, heeft in mijn leven een enorme stempel gedrukt. Ik werd er passief-agressief van. Dit zorgt voor enorme stress in mijn lichaam en dus ook voor enorm veel ziektebeelden. In mijn geval enorme rugpijn.
Onbekende vormen van geweld
Er zijn twee vormen van geweld tegen vrouwen die vaak over het hoofd gezien worden, of zelfs helemaal niet als gewelddadig gezien worden.
- Vroegtijdige penetratie. Iedere volwassen vrouw heeft hier mee te maken gehad. Mannen die penetreren terwijl het lichaam van de vrouw nog geen tijd heeft gehad om zich te openen. (Dit duurt gemiddeld tussen de 20 en 45 minuten). Vroegtijdige penetratie is vaak pijnlijk voor vrouwen.
- Vrouwen ‘behandelen’ alsof het mannen zijn. Met name, het geen rekening houden met de behoeftes van vrouwen aangaande hun menstruatiecyclus.
De onzin van gelijke behandeling m/v
Een paar feitjes op een rij:
- Genetisch gezien verschillen mannen en vrouwen op 6500 punten
- Vrouwen menstrueren. Verreweg de meeste mannen niet
- Vrouwen en mannen denken dat menstruatieklachten er gewoon bij horen. Hierdoor loopt 84% van de vrouwen met zorgelijke menstruatieklachten gewoon door
Een en ander blijkt uit onderzoek onder meer dan 75.000 vrouwen in Nederland
In mijn beleving is het dus gewelddadig wanneer je van een vrouw verwacht dat zij 100% functioneert wanneer zij menstrueert. Maar ja, wanneer vrouwen zelf ook maar gewoon doorgaan…
De ware magie
Voor mij is het mannelijke en het vrouwelijke complementair aan elkaar (dus ook het mannelijke en het vrouwelijke in mijzelf). Zoals er geen links zonder rechts is en geen hoog zonder laag. Bij het mannelijke stel ik mij een lijn van A naar B voor en bij vrouwelijk een cirkel. Als een mens alleen maar mannelijk zou zijn, wordt het een saaie bedoening. Wanneer een mens alleen maar vrouwelijk zou zijn, wordt het waarschijnlijk een stuk gezelliger maar is het de vraag of er wel iets uit de handen komt.
Een beetje zoals schokdempers (m) en veren (v). Heb je wel eens in een auto gereden die wel schokdempers maar geen veren heeft? Op een rechte weg gaat het nog maar bij de eerste de beste bocht breekt alles af. Heb je weleens in een auto gereden waar de veren van kapot zijn? De auto hobbelt alle kanten op en de kans dat je van de weg af raakt of wagenziek wordt is zeer groot.
De ware magie zit hem in de balans tussen de twee. Waar balans is bestaat geen ruzie of oorlog. Waar balans is bestaat respect en begrip. Waar respect en begrip heerst (in jouzelf en/of jouw omgeving) is geweld onmogelijk.
De blogs in de White Ribbon-blogmarathon worden geschreven door externe bloggers; meningen en ideeën die in de blogs worden gedeeld zijn die van de schrijver en zijn niet altijd representatief voor meningen en ideeën van Emancipator als organisatie of van haar medewerkers.
