blog 21: Geweld tegen vrouwen is een mannenprobleem. Of een mannenoplossing?

Op de website www.emancipator.nl worden mannen opgeroepen zich uit te spreken: Stop geweld tegen vrouwen.

45% procent van de Nederlandse vrouwen heeft na haar vijftiende te maken gehad met fysiek of seksueel geweld, 10% heeft een verkrachting meegemaakt. Dat zijn schokkende cijfers en dit moet veranderen.

In negen van de tien gevallen van geweld tegen vrouwen is de dader een man, meestal een bekende van het slachtoffer. Gelukkig zijn de meeste mannen geen geweldpleger, maar helaas doen te veel mannen er het zwijgen toe wanneer het over geweld tegen vrouwen gaat. Veel mannen weten niet hoe vaak geweld tegen vrouwen voorkomt, of willen het niet geloven.

Mannen kunnen deel worden van de oplossing wanneer ze zich bewust worden van de omvang van het probleem, als ze zich uitspreken over hun eigen handelen en als zij met andere mannen in gesprek durven te gaan. De White Ribbon Campagne roept mannen op om het statement te onderschrijven dat ze nooit geweld tegen vrouwen zullen plegen, het nooit zullen goedpraten en het nooit zullen verzwijgen.

Ik heb deze oproep onderschreven. Natuurlijk. Graag.

Maar…

Ik ben weliswaar geen geweldpleger, althans niet dat ik me daar bewust van ben, maar ik ben wel iemand die zich herkent in de hiervoor genoemde neiging om er het zwijgen toe te doen. De andere kant op te kijken. Fijn dat er een website is waar ik mijn naam kan achterlaten. Maar is het niet meer en ook niet minder dan een moderne ‘aflaat’?

In de aanhef noemt Emancipator geweld een mannenprobleem. En dat is ongetwijfeld waar. Maar daarmee wordt het ook heerlijk abstract. Mannen. Net zoiets als Backpackers. Of Bio-boeren. Of misschien nog abstracter. Babyboomers. Ik zou het graag veel persoonlijker willen maken. Geweld tegen vrouwen is niet een mannenprobleem. Het is mijn probleem. Of omdat ik een pleger ben. Of omdat ik een wegkijker ben. Of omdat ik een zwijger ben. Linksom of rechtsom, het is niet het probleem van een groep. Het is het probleem van mij.

Met de ondertekening van het statement worden mannen opgeroepen zich te verbinden aan nooit meer… Ik zou het graag willen beloven. Maar ik kan het niet garanderen. De oproep om het nooit meer te doen is té groot. Ik zal mijn uiterste best doen. Maar ik kan geen garantie geven. En tegelijkertijd, door deze terughoudendheid realiseer ik me dat ik eigenlijk niet volmondig ‘ja’ kan zeggen, durf te zeggen. En dat stemt me zorgelijk.

Ik zou graag willen onderzoeken wat er gebeurt als ik geweld tegen vrouwen niet als een mannenprobleem zou kunnen beschouwen. Maar als een mannenoplossing. Een oplossing van een probleem van mannen. Waar is geweld tegen vrouwen de oplossing voor? Waar is geweld tegen vrouwen voor nodig? Aan wie of wat moeten we ophouden loyaal te zijn als we ophouden geweld te plegen tegen vrouwen? Wat is dan de prijs die mannen moeten betalen?

Wat is de prijs die ik moet betalen…

En zolang dat onderzoek loopt, zal ik mijn uiterste best doen. Dat is mijn belofte aan mijn moeder. Aan mijn vrouw. Aan mijn dochters.