Blog 13. Gerbrand Martini: Huiselijk geweld en Overgave
Hoe fijn is het als je naar je vader kunt lopen en hem vast kunt houden met het gevoel hem nooit meer los te willen laten. Je vader die alles voor je is, de held, de stevigheid en je veiligheid. Het is je eigen bloed en als je naast elkaar zit lijken jullie als twee druppels water op elkaar. Je vader, de vertegenwoordiging van het mannelijk geslacht. Het is je eerste referentiepunt in je leven.
En als je vader ook nog iemand is die niet geboren is in het land waarin jij wel bent geboren dan is dat helemaal een speciaal gevoel. Maar dit speciale gevoel kan in één keer totaal veranderen in een hel. Een hel waarin je helemaal niet meer weet hoe je werkelijk moet leven, waarin er geen basis meer is om op te staan en waarin je constant zoekend bent naar iets wat je wilt vasthouden wat heel veilig is. Het oorspronkelijke gevoel van het veilig vast kunnen houden van je vader.
Verlangen & Trauma
Hoe kan het zijn dat je aan de ene kant zo het verlangen hebt om je vader vast te houden en dat je tegelijkertijd weet dat “Hij” diegene is die de oorsprong van je trauma is. “Ga maar even kijken hoe het met je moeder is”, zei hij tegen mij, terwijl hij mijn moeder voor mijn ogen knock-out sloeg. Hoe is het mogelijk om van je vader te houden, terwijl je in een vol Italiaans restaurant zit en je er getuige van bent dat je vader je moeder bij haar haren pakt en naar buiten sleept. En eenmaal buiten wist je wat er daarna ging komen. Beelden die niet meer van je netvlies verdwijnen.
De agressie van mijn vader naar mijn moeder was buitensporig. Mijn moeder was de held en het slachtoffer van huiselijk geweld. De held omdat zij, nadat mijn vader een paar glazen wijn op had, precies de pijnplekken van mijn vader kon raken. Het slachtoffer, omdat zij slechts even kon genieten van haar vrijheid, omdat ze daarna kon voelen wat het was om totaal in elkaar te worden geslagen.
Ik was erbij, ik zat ertussen en ik wilde dat het op zou houden. Hoe ouder ik word, hoe meer ik ben gaan beseffen dat de beelden niet weggaan. Ja, ik kan het verstoppen ergens in mijn lichaam, zodat ik verder kan leven of misschien wel overleven. Maar het trauma en het verlangen gaan daarmee niet weg.
Was er maar
Hoe zou het zijn als er gewoon iemand naast je zit. Die niks zegt, geen vragen stelt. Gewoon je laat voelen “Het is oké”. Iemand die je begrijpt en weet dat het niet altijd even gemakkelijk is. Als ik nu terugkijk naar die kleine jongen die midden in dat geweld probeert te bewegen, te overleven en die niet meer weet wat is goed en wat fout is. Was er maar iemand geweest die naast mij had gezeten en die mij een gevoel van “Je bent veilig” had kunnen geven. Ze hadden mij er ook even uit kunnen halen. Even eruit kunnen halen om naar een andere plek te gaan. Ver weg van mijn vader en moeder. Een plek misschien die voor een tijdelijke vervanging kon zorgen. Was ik er dan iets anders uit gekomen?
De overgave
Het komt naar boven. Iets in mijn onderbewustzijn komt naar boven. Het begon met een scheiding. De basis was weg en het verlangen kwam weer naar boven. Ik draaide eromheen en wilde het weer weg stoppen. Dan een hevige rugpijn. Ik kon er niet meer omheen. Ik kon het alleen nog maar ontmoeten. We zijn weer terug bij het kleine kind. Het onveilige kind dat zoekt naar veiligheid en liefde. Ik pak zijn hand vast en ik neem hem mee naar een plek die veilig is. Er is overgave. Het trauma heelt, maar het verlangen blijft.
Hoe zou het zijn om je vader vast te houden en zijn “liefde” te kunnen voelen? Of is het de liefde die jij voor hem voelt en die je zo graag aan hem wilt laten voelen? “Papa, het is goed. Jij bent oké”. Ook al blijven de beelden aanwezig. “Je bent oké”.
Huiselijk geweld
De boodschap die ik als kind heb meekregen over huiselijk geweld is heftig. Het doet wat met mijn leven, het bracht me in beweging. Zowel fysiek, emotioneel en mentaal. Geweld is hard en geeft geen oplossing en er zijn alleen maar slachtoffers.
En als er vaders zijn die deze blog lezen, kan ik alleen maar zeggen: “Papa, denk na voordat je slaat”. Stap eruit en kijk naar jezelf en werk aan jezelf. Hoe zou het zijn als ik naar je toeloop en ik hou je vast en zeg: “Papa ik hou je vast en laat je nooit meer los.” Liefde heelt alles!
Gerbrand Martini, zoon van een Italiaan en met een Nederlandse moeder, geeft samen met zijn vrouw Rita Kroeze in zijn eigen Trainingscentrum Nuova Strada individuele begeleiding aan jongens, meisjes en volwassenen.
Met dank aan Taco Houkema voor zijn hulp met de nodige taalkundige correcties en feedback.
